Vo m' î rla d' shijh moes, a Lene. C' est l' tins k' i m' årè falou po
m' racostumer - nén télmint a viker; a scrire, metans. Cwand dj' a rarivé,
dj' aveu co m' fré eyet m' sour: i tnèt l' cinslote zels deus. Dj' a yeu on
valet. Il a morou la cénk ans, broûlé avou s' feme cwand gn a yeu l' feu
a leu cassene. Il esteut tcherpetî. Dji n' l' årè måy conoxhou. Leu efant -
mi ptit fi - a vnou dmorer avou s' mononke eyet s' matante. Il a onze ans.
« A? Vo t' la? », c' est çou ki m' sour a dit cwand dj' a drovou l' ouxh
del måjhon; on messaedje k' åreut bén yeu volou aveur l' air biesse eyet plat,
come dj' end åreu yeu nd alé enawaire eyet rivni tot djusse ene miete tårdou
po soper; mins motoit ki l' froedeur catchive ôte tchoi. Di l' ewaermint?
Del dimefiance? Elle a metou on xhame di pus al tåve. Cwand m' fré a
rintré, i m' a rwaitî come il åreut målåjhey di m' rimete.
- Bondjoû, fré, a-t i dit.
Mins dji n' aveu pus håsse di copiner. I s' a ashid eyet nos avans mindjî
sins moti.
On m' pinséve moirt dispu lontins, dandjureu. Tos les deus, il ont yeu peu k' dji n' vegne rivlou ene pårt di leus ptitès ritchesses, k' il avént yeu si deur di ramonçler, tot å long d' leu vicåreye. Mins ossu peu d' vey abouler èn etrindjî, ene sakî k' on n' sait nén d' cwè çki s' vicåreye a stî fwaite, kés payizaedjes k' il a cnoxhou ou ké lingaedje est çk' i cåze.
Por zels, mi vicåreye: ene sitindêye peuplêye d' on n' saveut cwè; dj' aveu chorté l' loyén avou m' soce, do tins ki l' cour do viyaedje bateut tofer do minme toctaedje. Lene cwand dj' a veyou l' djoû eyet Lene asteure ki dj' a dins les swessantes, c' est todi l' minme viyaedje: nén ene måjhon d' pus, nén on tchamp d' moens; Mouze court todi al minme plaece eyet les åbes côpés ont yeu l' tins di rcrexhe; les vizaedjes ont candjî, mins les djins sont les minmes. Por zels, li djoû k' dj' a rivnou åreut polou esse li londmwin do djoû k' dj' end a nd alé, gn a des ans eyet des razans, come si l' payis ciddé åreut viké foû do tins, foû di s' tins, sins s' doter d' tot çou ki s' aprestêye tot costé; djusk' a ådjourdu, Lene a tchoezi d' viker come on tchvene å fond d' ene gofe, essocté po-z esse pus foirt; leye todi rider so ti schågne les timpesses eyet les wagues vinowes d' ôte påt, saiss.
Asteure, dji so tot seu a saveur ki ç' tins la est houte: ene ôte wague avore då lon, bråmint pus fele ki tot çou k' les djins did ci sårént sondjî. Zels, i vôrént bén n' nén l' saveur. Mins i savèt k' dji sai ene sacwè, et c' est po ça k' i m' veyèt evi.
Dj' a scrît tot çou ki m' a arivé sins rén catchî et sins rén oister, come s' i faleut k' dji m' divude d' ene mwaijhe umeur, pol dierinne feye.
Les noerès royes ki dj' a croyî sol papî sont-st ecomelêyes et tourmintêyes. Cwand dji foytêye les pådjes tot cloyant mes ouys a mitan, elle ont l' air di s' comaxhî. Les mots, pris tot seus, pierdèt leu cogne eyet leu sins fwait-a-mezeure ki les fråzes eyet les pådjes prindèt les leurs.
C' est l' anuti. Asteure, dji va distinde li tchandele eyet doirmi, po fini.
Fwait a Lene, nôvimbe 1788
So l' Anuti